Na Izmiłowskim targu można kupić absolutnie wszystko, również palniki acetylenowe do rozmrażania powłoki w oczku i dywany, z których, po zwinięciu, nic nie ma prawa się wysunąć.
Kiedy Stiopa wrócił z pracy z osprzętem, o którym Zofia Michajłowna słusznie mniemała, że służy do innych rodzajów miłości, poprosiła, żeby najpierw sam go przywidział. Kiedy oligarcha stanął w pełnym rynsztunku, w naczapce, chomącie, stelażu na prącie i z precyzyjnym panelem sterowniczym w dłoni, Zofia nie odczuwając najmniejszej litości pociągnęła za nowy turecki dywan z zakładką, która wprawdzie utrudnia chodzenie, ale sprawia, że nic się zeń po zwinięciu nie wysuwa.
Moskwa jest miastem, które nie zaspypia nigdy, ale Gusztaw tego nie wiedział, bo nie był Moskwiczaninem.
Nad ranem, kiedy miasto wydawało się martwe jak dusze większości jego mieszkańców, cichym od śniegu, bogactwa i szczególnej pory zaułkiem Kołymażnym szło dwoje ludzi z dywanem na ramionach. Weszli na Wielki Kamienny Most. Postawili dywan na sztorc, oparłszy go o niską barierkę, ale się wywrócił. Kiedy go ponownie stawiali, dywan poruszał się spazmatycznie i wybrzuszał w połowie długości. W pionie trzymała go potem stanowczymi kopniakami zgrabnej nóżki sama Zofia Michajłowna. Gusztaw zbiegł już bowiem do rzeki i odpalił palnik. Szło nadzwyczajnie dobrze, chociaż na zgranie położenia dywanu na moście i przerębli na tafli nie można było oczywiście liczyć. Zofia zdołała zbalsansować dywan w jego środku ciężkości na balustradzie, a potem pozwolić niewygodnemu ładunkowi osunąć się w ciemności nocy. Gusztaw zaklął nieładnie w języku ojczystym. Stiopa warknał jeszcze straszliwiej po czeczeńsku. Zofia Michajłowna hipokrytycznie , po rosyjsku, przywołała bożą opatrzność.
Kilka innych głosów zaklęło po kazachsku.
Trzej obywatele z idnetycznymi jak Gusztaw palnikami w dłoniach wyszli zza grubego przęsła najstarszego moskiewskiego mostu:
-- Widzimy, żeś amator i detalista. Spieprzaj, nie będziemy o nic pytali, zajmiemy się twoim, ale nie przeszkadzaj. My mamy ciała z całego tygodnia. Rozumiesz, import-eksport. I pamiętaj, cudzoziemcze, ani słowa, bo inaczej ty i twoja kochanka będziecie mieli do czynienia z samym Dziadem Chasanem.
Zofia Michajłowna i Gusztaw Mészáros szli zrazu spokojnym krokiem, ale kiedy rozległy się pierwsze skierowane w ich plecy strzały, od dłuższej już chwili biegli szalonym tempem ku Tagance samym środkiem zamarzniętej na kość rzeki.![]()
![]()
![]()
Kiedy Stiopa wrócił z pracy z osprzętem, o którym Zofia Michajłowna słusznie mniemała, że służy do innych rodzajów miłości, poprosiła, żeby najpierw sam go przywidział. Kiedy oligarcha stanął w pełnym rynsztunku, w naczapce, chomącie, stelażu na prącie i z precyzyjnym panelem sterowniczym w dłoni, Zofia nie odczuwając najmniejszej litości pociągnęła za nowy turecki dywan z zakładką, która wprawdzie utrudnia chodzenie, ale sprawia, że nic się zeń po zwinięciu nie wysuwa.
Moskwa jest miastem, które nie zaspypia nigdy, ale Gusztaw tego nie wiedział, bo nie był Moskwiczaninem.
Nad ranem, kiedy miasto wydawało się martwe jak dusze większości jego mieszkańców, cichym od śniegu, bogactwa i szczególnej pory zaułkiem Kołymażnym szło dwoje ludzi z dywanem na ramionach. Weszli na Wielki Kamienny Most. Postawili dywan na sztorc, oparłszy go o niską barierkę, ale się wywrócił. Kiedy go ponownie stawiali, dywan poruszał się spazmatycznie i wybrzuszał w połowie długości. W pionie trzymała go potem stanowczymi kopniakami zgrabnej nóżki sama Zofia Michajłowna. Gusztaw zbiegł już bowiem do rzeki i odpalił palnik. Szło nadzwyczajnie dobrze, chociaż na zgranie położenia dywanu na moście i przerębli na tafli nie można było oczywiście liczyć. Zofia zdołała zbalsansować dywan w jego środku ciężkości na balustradzie, a potem pozwolić niewygodnemu ładunkowi osunąć się w ciemności nocy. Gusztaw zaklął nieładnie w języku ojczystym. Stiopa warknał jeszcze straszliwiej po czeczeńsku. Zofia Michajłowna hipokrytycznie , po rosyjsku, przywołała bożą opatrzność.
Kilka innych głosów zaklęło po kazachsku.
Trzej obywatele z idnetycznymi jak Gusztaw palnikami w dłoniach wyszli zza grubego przęsła najstarszego moskiewskiego mostu:
-- Widzimy, żeś amator i detalista. Spieprzaj, nie będziemy o nic pytali, zajmiemy się twoim, ale nie przeszkadzaj. My mamy ciała z całego tygodnia. Rozumiesz, import-eksport. I pamiętaj, cudzoziemcze, ani słowa, bo inaczej ty i twoja kochanka będziecie mieli do czynienia z samym Dziadem Chasanem.
Zofia Michajłowna i Gusztaw Mészáros szli zrazu spokojnym krokiem, ale kiedy rozległy się pierwsze skierowane w ich plecy strzały, od dłuższej już chwili biegli szalonym tempem ku Tagance samym środkiem zamarzniętej na kość rzeki.
 |  |