Poseł europejski Saryusz-Wolski odczuwał wiosenne zmęczenie bardziej, niż zwykle. Czy to z powodu rosyjskich machinacji, czy to z powodu świadomości, że pieniądze nie dają dostatecznie dużo szczęścia, w każdym razie nie w ścisłym tego słowa znaczeniu, czy to dlatego, że stan zapalny w jednym z kluczowych organów posła przeradzał się w niekontrolowany podział komórek, w każdym razie, przyszłość Europy zdawała mu się teraz mniej istotna, niż to, by udało się zdobyć rezerwację w Il Pasticcio. A jeśli miało się nie udać, to żeby kolejka nie była za długa. Domowe proseco, które obsługa podawała oczekującym, ostatnimi czasy przyprawiało europosła o delikatne kłucie w sercu, przedwczesną nieostrość widzenia, a wieczorem, wracało, jako zgaga i kaszel, na siłowni, do której chodził nie tyle dla kondycji, ile na rehabilitację, zleconą przez lekarza wiele lat temu. Można powiedzieć, choć oczywiście nie powinno się, że to właśnie pilne przestrzeganie zaleceń lekarskich przyczynić się miało do zguby jednego z przyzwoitszych ludzi niedawnej przeszłości.
W jeden z takich dni, kiedy wszystko traci znaczenie, podczas mozolnych ćwiczeń, poseł europejski uległ drobnej i niewinnej w sumie pokusie, na którą prasa francuska prychnęłaby z pogardą, ale jako że Wolski pochodził z zasranego kraju, poczuł się jak śmieć. Tydzień później, do jego stolika w Kanarku (Il Pasticcio, gdzie kręcili się asystenci i asystentki europosłów, nagle przestało wchodzić w grę) przysiadł się obywatel o ciastowatym pysku:
-- Que faisons-nous avec ces images putain?
Co znaczy, mniej więcej: No i coście w tej siłowni robili, obywatelu?
-- Mówię po rosyjsku.
-- Doskonale wiemy, że pan mówi, ale my nie mówimy, pański przyszły prezes nie znosi tego języka.
-- Nie każcie mi się wypowiadać o Krymie, każdy się zorientuje, że jestem szantażowany.
-- Pies jebał Krym, panie pośle, powie pan, że Trumpem nie powinno się straszyć Europejczyków.
-- Tylko tyle?
-- Oczywiście, że nie, pies jebał Trumpa, oczekujcie, pośle Saryusz-Wolski, dalszych instrukcji.