***** adomi6319, więcej nie mam, kozę dawno oddałem, bardzo mi się podoba.
Potem będzie jakoś tak:
III.
Jak spustoszenie może uczynić miłość. I jakie przemiany. Od tamtego pamiętnego wieczoru, kiedy Wincenty Kraśko rozstał się z żoną i córką, jednocześnie przestąpiwszy próg nieziemskiej rozkoszy, każdego dnia widywano go jak czeka z kwiatami na którymś z peronów Dworca Gdańskiego. Przychodził tunelem od strony Zajączka i przechadzał sę wzdłuż wysokich peronów ćwicząc przemówienie: 'Nade wszystko, proszę się czuć jak u siebie w domu. Jesteśmy państwu nader radzi i jeśli to możliwe, chcemy być traktowani jak goście w domu, którego państwo są gospodarzami. Czy podróż była przyjemna?'
Pociągi z Legionowa ignorował, ale ilekroś nadjeżdżał skład międzynarodowy, z wagonami sypialnymi, Wincenty poprawiał bukiet czerwonych róż, podchodził do wagonów pierwszej klasy i przywdziewał uroczysty, ale przyjazny wyraz twarzy, dokładnie taki, jaki potrzebny jest każdemu podróżnemu i każdem gościowi z daleka, niepewnemu czy nie stanowi ciężaru.
Minął kwiecień, maj i czerwiec, długo nic się nie działo, aż pewnego razu z wagonu drugiej klasy pociągu z Legionowa wysiadł pewien niemłody już, polsko-amerykański fizyk. Kraśko spodziewał się bóg wie kogo, a mężczyzna wyglądał normalnie, nawet prowincjonalnie:
-- Pan wybaczy, nie znam miasta tak dobrze jak kiedyś, czy może mi pan wskazać drogę na stary Żoliborz?
-- Którą część życzy pan sobie odwiedzić?
-- Mieszkałem kiedyś w starej kamienicy na Mickiewicza, pewnie już jej nie ma.
Potem będzie jakoś tak:
III.
Jak spustoszenie może uczynić miłość. I jakie przemiany. Od tamtego pamiętnego wieczoru, kiedy Wincenty Kraśko rozstał się z żoną i córką, jednocześnie przestąpiwszy próg nieziemskiej rozkoszy, każdego dnia widywano go jak czeka z kwiatami na którymś z peronów Dworca Gdańskiego. Przychodził tunelem od strony Zajączka i przechadzał sę wzdłuż wysokich peronów ćwicząc przemówienie: 'Nade wszystko, proszę się czuć jak u siebie w domu. Jesteśmy państwu nader radzi i jeśli to możliwe, chcemy być traktowani jak goście w domu, którego państwo są gospodarzami. Czy podróż była przyjemna?'
Pociągi z Legionowa ignorował, ale ilekroś nadjeżdżał skład międzynarodowy, z wagonami sypialnymi, Wincenty poprawiał bukiet czerwonych róż, podchodził do wagonów pierwszej klasy i przywdziewał uroczysty, ale przyjazny wyraz twarzy, dokładnie taki, jaki potrzebny jest każdemu podróżnemu i każdem gościowi z daleka, niepewnemu czy nie stanowi ciężaru.
Minął kwiecień, maj i czerwiec, długo nic się nie działo, aż pewnego razu z wagonu drugiej klasy pociągu z Legionowa wysiadł pewien niemłody już, polsko-amerykański fizyk. Kraśko spodziewał się bóg wie kogo, a mężczyzna wyglądał normalnie, nawet prowincjonalnie:
-- Pan wybaczy, nie znam miasta tak dobrze jak kiedyś, czy może mi pan wskazać drogę na stary Żoliborz?
-- Którą część życzy pan sobie odwiedzić?
-- Mieszkałem kiedyś w starej kamienicy na Mickiewicza, pewnie już jej nie ma.